ਮੇਰੇ ਜਜ਼ਬਾਤ
ਇੱਕ ਡੂੰਘਾ ਖੂਹ
ਦਰਦ ਭਰਿਆ
ਜਦ ਵਿੱਚ ਵੇਖਾਂ
ਕੰਬ ਜਾਂਦੀ ਰੂਹ
ਮੇਰੇ ਜਜ਼ਬਾਤ
ਕੋਈ ਬੰਦ ਗਲੀ
ਸੁਪਨਿਆਂ ਭਰੀ
ਲੱਖ ਮੈਂ ਖੋਲ੍ਹੀ
ਨਾ ਮੈਥੋ ਖੁਲ੍ਹੀ
ਮੇਰੇ ਜਜ਼ਬਾਤ
ਇੱਕ ਕੌੜੀ ਯਾਦ
ਖਤਮ ਨਹੀ ਹੁੰਦੀ
ਲੱਖ ਜਲਾਇਆ
ਭਸਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ
ਮੇਰੇ ਜਜ਼ਬਾਤ
ਮੈਥੋਂ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ
ਗੈਰ ਦੇਣ ਸਹਾਰਾ
ਦਰਦ ਭਰਿਆ
ਜਦ ਵਿੱਚ ਵੇਖਾਂ
ਕੰਬ ਜਾਂਦੀ ਰੂਹ
ਮੇਰੇ ਜਜ਼ਬਾਤ
ਕੋਈ ਬੰਦ ਗਲੀ
ਸੁਪਨਿਆਂ ਭਰੀ
ਲੱਖ ਮੈਂ ਖੋਲ੍ਹੀ
ਨਾ ਮੈਥੋ ਖੁਲ੍ਹੀ
ਮੇਰੇ ਜਜ਼ਬਾਤ
ਇੱਕ ਕੌੜੀ ਯਾਦ
ਖਤਮ ਨਹੀ ਹੁੰਦੀ
ਲੱਖ ਜਲਾਇਆ
ਭਸਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ
ਮੇਰੇ ਜਜ਼ਬਾਤ
ਮੈਥੋਂ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ
ਗੈਰ ਦੇਣ ਸਹਾਰਾ
ਕਿੱਥੇ ਨੇ ਆਪਣੇ
ਫਿਰ ਵੀ ਮੈਂ ਜ਼ਿੰਦਾ !
ਫਿਰ ਵੀ ਮੈਂ ਜ਼ਿੰਦਾ !
ਵਰਿੰਦਰਜੀਤ
ਮੇਰੇ ਜਜ਼ਬਾਤ
ReplyDeleteਮੈਥੋਂ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ
ਗੈਰ ਦੇਣ ਸਹਾਰਾ
ਕਿੱਥੇ ਨੇ ਆਪਣੇ
ਫਿਰ ਵੀ ਮੈਂ ਜ਼ਿੰਦਾ !
...................bahut khoob Varinderjit ji..!!
ਵਰਿੰਦਰ,
ReplyDeleteਤੇਰੀ ਇਹ ਕਵਿਤਾ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਆਖ ਗਈ।ਪਰ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਮਿਲ਼ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਸੁਖਾਲ਼ਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਵੇਖੇ ਸੁਪਨੇ ਪੂਰੇ ਕਰਨ ਦਾ ਰਾਹ ਲੱਭ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਕੌੜੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਦੀ ਕੜਵਾਹਟ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ਼ ਧੋਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਰੂਹ ਫਿਰ ਤੋਂ ਹੌਲ਼ੀ ਫੁੱਲ ਵਰਗੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਵਧੀਆ ਲਿਖਤ ਲਈ ਵਧਾਈ!
ਹਰਦੀਪ
good poem...varinderjit.
ReplyDeletewhen u sit very near to your heart and ponder over your past , u will write such poetry
ReplyDelete